Een vriendin vroeg aan mij: “Waarom heb jij voor haptonomie gekozen, Aynur?”
Deze vraag en vooral het woordje “waarom” zette mij aan het denken. Ik neigde een rationeel antwoord te geven, totdat ik haar vraag omzette naar wat haptonomie voor mij persoonlijk betekent. Door alle ervaringen miskende ik mijzelf, waardoor anderen mij aanwezig doch ook afwezig ervoeren. Ik leefde vanuit mijn hoofd in een overlevingsstand. Ik was in een ‘doe-modus’. Mijn handelen, de keuzes die ik maakte en beslissingen die ik nam waren meestal impulsief en gericht op de verwachtingen van anderen. Ik was ver weg bij mijzelf vandaan. Ik liep letterlijk en figuurlijk vast in mijn lijf en sociale contacten. De cognitieve hulpverlening bracht mij tot een bepaalde grens van inzicht en analyse. Ik had iets anders nodig, maar wist niet wat en waar en wie. Totdat ik, wachtende op de start van een volgende therapie, het advies kreeg om in de tussentijd haptotherapie te nemen.
De kracht van aanraken ervoer ik toen ik 28 jaar geleden bij een haptotherapeut kwam. Zij nodigde mij uit om op mijn buik op de bank te komen liggen en legde haar hand op mijn onderrug. Ik huilde stilletjes en wist niet waar deze tranen over gingen. Ik ervoer sensaties van mijn lijf waar ik geen woorden voor had. Deze sensaties waren voor mij onbekend. We zijn samen een tijdje op pad geweest, we hebben grenzen verkend. Ik kwam weer in beweging en verhuisde met twee kinderen naar een grote stad. Het ‘zaadje’ haptonomie was voelbaar in mij geplant. Haptonomie leefde onderhuids door en had even de tijd nodig om zich uit te kristalliseren.
Na een aantal carrièreswitches maakte ik de stap om zelf haptonomie te gaan studeren.
Haptonomie betekent voor mij het vanzelfsprekende zoals het leven bedoeld is; present, er Zijn. Leven vanuit hoofd, hart en bodem met compassie. Heel je lijf in het universum; in het nu.
Mijn levensmotto is: “Het leven bij de kladden pakken en er iets moois van maken met een vleugje humor.”